
با درود بر خوانندگان گرامي وبلاگ پيمانه؛
آنچه در پيش رو داريد سوگندنامه از ديوان شعر حضرت مير رضي الدين آرتيماني (پدر عارف عاليجاه «ابراهيم ادهم») است، شما را به خواندن آن دعوت مي نمايم:
ســــوگــــنــــــد نـــــامــــــه
دگر سينهام چون خم آمد به جــــــوش
برآمـد از ايــن قــلزم غــم خـــــــروش
خـــراباتــيــــان، راه ميخــــانـــــه كـــو
حــــريـــفـــــان بگــــوييـــد، پيمانه كو
مـــــرا ســــــوي ميــــخانه راهي دهيد
ســــــرم را بـــه آن در پنــــــاهي دهيد
بــــــهـــــار اســت و بلبل، بساط نشاط
به طـــــــرف چــــمن ميكـشد زانبساط
تـــو هـــــم زاهد از خويش دستي برآر
مــكن ايـــنقدر خشـــكي انـــدر بــــهار
بـــــه درك فــــــنون ريـــــا كـــــامـــلي
در ايــــن فــــن چـــــرا ايـنقدر جاهلي
مـــــرادي نــــشد حــــاصـــلت در مريد
در ايــــن آرزو گــــشت مــــويت سفيد
بيـــــا بــــگـــذر از قيد ناموس و ننگ
بــــزن شيـــشهي خودپرستي به سنگ
بيـــــنداز از دســـــت مــــــســـــواك را
بـــــه دســــــــــت آر نــوباوهي تاك را
زمـــــن بــــشنو، از زهــــد انديشه كن
بهار اســـت ديــــوانــــــگي پيــشه كن
بــــزن دســـت و صد چاك زن جامه را
بيــــفكن ز ســـــر بـــــار عــمــامــه را
بيـــــا بــــا حــــريـــفان هـمآهنگ باش
بـــكن صلح و با خويش در جنگ باش
ازيـــن زهــــد يكبــــاره بيـــــگانه شـو
بــــه رنـــد خـــرابــــات، هـــمخانه شو
چــــــو مــــن تـــرك سوداي تزوير كن
تــــوان تــــا به مـيـــخانه، شبگير كن
كـــه بخـــتت مــگر سر برآرد ز خواب
نـــظرهـــا بـيـــابـــــي ز خــــم شـــراب
ز فيـــض صبــــوحــي به فيضي رسي
شـــــوي با هـــمــــه نـــاكسـيها كسي
چــــه بر ســـبـــحـه چسبيدهاي اينقدر
بــــس ايــن خاكبازي كه خاكت به سر
چــــرا ايــــنقـــدر خشــك و افسردهاي
نــــه دســـتي نـــه پايــي مگر مردهاي
بـــكــن تـــرك تــــزوير و زهـــد و ريا
بـــه ميـــخـــانه رفـــتن ز ســر ساز پا
ز مـــا اخـــتــلاط مـــجــــازي مـــجـــو
ز مَسـتان به جز صـــافبازي مـــجـــو
بــــگـــو بـــا حـــكــيــم ز خـود بيخبر
كــه اي مانده در گل در اين ره چو خر
به مـــســـتـــي ز حـكمت كن انديشهاي
چه صغري، چه كبري، بكش شيشهاي
كـــــتـــاب اشــــارات ابــــرو بـــــخوان
شــفا در لـــب جــــــام پُـــر بــــاده دان
ببــــين شـــــرح تـــجـــريد ساق و بدن
بـــــگو حـــــكمـــت العين چشم و دهن
به جــــز حـــــرف بــــاده مكــن گفتگو
ســـــخنتر مـــــقـــولات و از كيـف گو
بيــــا ســـــاقـــــي اي قــــبلـهي من بيا
ســــرت گـــــردم، اي شــوخ پُر فن بيا
دمــــاغـــم ز ســوداي صحبت بسوخت
بــــه داغــــم زبــان شعلهها برفروخت
عـــــلاجـــــي كـــــن از مــي دماغ مرا
بـــــنه مــــرهــــم از بــــاده داغ مــــرا
شــد از آتــــش دهــــر جــــانـــم كـباب
بــــرافـــشـان بدين شعله مشتي شراب
بـــه پـــا شــــو زمســـتي چـه افتادهاي
بيــــفــــكن مـــــرا در شــــط بــــادهاي
بــــكن شــســـتـــشــوي من از لاي مي
مــــرا غـــرق كــــن بــــه دريـــاي مي
بــــده ســـــاقــــي آن مــــايهي زنـدگي
دمــــــي وارهـــــانــــم ز دلمــــردگــي
دل و جـــــان مــــن شـــد به فرمان تو
چــه جــان و چــه دل جــمله قربـان تو
بـــه مـــن جـــان مـــن مي بده مي بده
پــيـــاپـــي پــيـــاپـــي پــيـــاپـــي بــــده
بــــــده بـــاده وز روي مــــســتــي بده
فــــداي تـــو گــــردم دو دســـتـي بـــده
بــــه يـــكدســـــت مـا را سـبك برمدار
چـــه مـــيــــنا چــــه پيـمانه خُمها بيار
مــــكن ســــركشــي از من اي بينظير
بــــده جــــامي و در عـوض جان بگير
بــــيـــا اي تــــو درمــــان دردم بــيــــا
بـــيــــا گـــــرد بـــالات گــــردم بـــيــــا
بـــيــــــا اي فـــــــــداي رخ ســـــادهات
بـــــده مــــــي بـــــه گـــرد سـر بادهات
كـــــــجايم، چــــه مـيگويم اي دوستان
مــــگر مــــســــت گشتم درين بوستان
ملـــولــــيم ســـاقـــي مــــــي نــــاب ده
يــــكـــــي جـــرعه زآن قرمزين آب ده
ســــــخـــنها بـــه مـــستانه گفتم بسي
الــــهـــي نــــرنـــجيــــده بــاشــد كسي
ز هســـتــــي نــــدارم مـن از خود خبر
خــمــــار شــــبـــــم مــــيدهـد درد سر
بــــه يــــك جـــــرعــــه رفع ملالم كنيد
بــــدي گـــفــــته بــــاشــــم حـلالم كنيد
چـــه مـــن تــازه از اهـل طرب گشتهام
ببــــخشـــيد گـــر بـــيادب گــشـــتــهام
غــــم هـــيــــچكــــس بر دلم بار نيست
بــــه جــــز زاهـــدم با كسي كار نيست
عـــصـــاواراســـــتــــادهام در بـــــرش
چــــه دســــتار پيــــچيـــدهام در سرش
دلـــم ســـوخت بـــر حـــال زاهــد بسي
كــــه بــيـــچــــارهتــــر زو نـديدم كسي
زكـــــــــــوي خــــــــــرابـــات آوارهاي
زبــــانبــــســــتــــه حــيوان بيچارهاي
نــــدانــــم چـــه ديـــده اسـت از زندگي
نمـــيــــرد چــــرا خـــود ز شـــرمندگي
كـــه از بــــزم رنـــدان نــمـــايــد نفور
ز راه مـــســـلمـــــانــي افـــــتــاده دور
مـــن از ديــــد زاهـــد بـــســـي مـنكرم
مــــسلمـــــــــــاني ار ايـــن بـود كافرم
الـــــــهي به پـــاكـــــان و رندان مست
بـــــه دلگــــرمي ســــاقي مـــيپـرست
به جـــــوش درون خـــــــم صـــاف دل
كــــه شـــــد در بر او فـــلاطــون خجل
بــــه رنــــدي كــــز آلــودگي پاك خفت
بــــه مســـتي كــــه بــا دختر تاك خفت
بـــــه آهـــــي كـــه بر دل شبيخون زند
بــــه اشــــكي كـه پهلو به جيحون زند
بــــه داغـــي كـــه بر ســينه محكم بود
بـــه زخمـــي كــــش الـماس مرهم بود
بــــه صبـــري كــــه در نـــاشــكيبا بود
بــــه شـــرمـــي كــه در روي زيبا بود
بــــه عــــزلت نـــشــينان صحراي درد
بــــه نــــاخــن كــبودان شـبهاي سرد
بــــه شـــمي كـــز او چــون برآيد نگاه
كــــنــــد روز بيـــچـــارگـــان را ســياه
به رويــــي كه روشـــن كــند بزم جمع
به عشـــقي كـــه پـروانه دارد به شمع
به بـــــي دســـت و پــايان كوي وصال
بــــه عـــاجـــز نگـــاهــان حسرت مآل
بــه هـــجـري كه پيوسته در وصل يار
بـــه ره باشــــدش ديــــدهي انـــتـــظار
بـــه شـــام فــــراق دلآشــــفـــــتـــگان
به صــــبــــح وصـــال بــه غم خفتگان
بــــه مـــعشوق از رحم و انصاف دور
بـــه دلدادهي در بــــــلاهـا صـــبــــور
بــــه دردي كه بـــيحــاجتش از طبيب
بـــه يـــأســـي كـــز امـيد شد بينصيب
بـــه زلفـــي كـــه دل را ز كـس بيخبر
نهـــان مـــــيربــايـــد ز پــيش نــظـــر
بـــه دزدي كـــه پــــروا نـــدارد زكــس
نـــميتـــرســــد از شـحنه و از عسس
بـــه عـــهــــدي كه پيمانه با باده بست
كه دور اســـت از شيــشهي او شكست
بـــه ذكــــر صــــراحـــي به وقـت فرح
بــــه اوراد جـــــام و دعــــــاي قـــــدح
به ســـرهـــنــگي خـــشـــت بــالاي خم
بـــه افــــتـــادن جـــام در پـــــاي خـــم
به پـــيــچ و خــم ســـاقي لالـــهرنـــگ
بــــه انـــدام مـــطــــرب بـه آواز چنگ
بــــه روزي كـه بيگفتگو در مي است
بـــه شـوري كه در كوچه بند ني است
بـــه صــنـــعان فــــريـــبــان ترسا لقب
بـــه كـــافــــردلان فــــرنــــگي نــصـب
بــــه مـــرغـــولهمــــويــان گيسو كمند
بــــه خـــورشيــــد رويـــان زنــار بنــد
بـــه آهـــو نـــگــاهـــان رعـــنا خـــرام
بـــه خـــســـرو ســـپاهان شـيرين كلام
بـــه شــــمـــشــــاد قــــدان بــــالا بـــلا
كــــه كـــــردنــــد عـــشــــاق را مــبتلا
بــــه آن وعــــدهي ســـسـت پيمان يار
بــــــه دلســــوزي عــــاشق از انتظار
كـــه گــــر يــكزمان بي تو آرم به سر
خـــيـــالــــت نـــبـــاشــــد مــرا در نظر
چــــنـــان گــردم از مرگ خود شادمان
كــــه كـــس شـــاد از مـــردن دشـمنان
بــــمــيــــرم گـــر از حســرت كــام تــو
شــوم زنــده گـــر بــشــنـــوم نــام تــو
دمـــي بـــي تـــو اي ديــن و ايمان من
برآيـــد ز تـــن جـــان مــن، جـــان من
بـــه تـــنـــهــايـــيام يـــار ديرين تويي
مــــرا يــــاري جـــان شـــيريــن تـويي
بـــه دل آرزوي جـــمـــالـــت بس است
اگـــر خـــود نـــيايي خيــالت بس است
بـــيـــا ســـاقـــي هـــمدم بـــيكـــســـان
حـــكيــــم مســـيـــحـــا دم خـــستـــگان
بـــيـــا حـــكـــمــــت دخــتر زر بـــبيــن
كــــه هــــمچـون فلاطون شده خمنشين
ز دســـت تـــو مـــيآيـــد افـــسونگري
بـــرون آتــــش از شيشه همچون پري
عـــــلاج مــــــرا كــــن كـــه ديـــوانهام
مقــــيـــــم خـــــــرابـــــات و مــيخانهام
ازيـــــن بــــيكـــســـي كــن دلآسا مرا
مـــجـــرد كــــن از قـــيــــد دنيـــا مــرا
دلــــم را بــــه يـــك جرعه مي شاد كن
مـــــــرا از غـــــم دهــــــــر آزاد كــــن
از آن مــــي كـــه خورشيد شد ذرهاش
بــود قــل هـــو الله هــــر قــــطـــرهاش
از آن مــــــــي كه در دل چو منزل كند
ســـــراپـــــاي اجـــــســـــام را دل كــند
از آن مـــي كه روح روان است و بس
از آن مــي كه اكسير جان است و بس
رضـــي را بــــده جـــامي از لطف عام
بـــه جــانان رســـان جـــان او والسلام
بهروز شبزندهدار
دوشنبه
24/ 05 / 1390
ساعت 12:52