غزلي از حضرت مولانا:
من غـــــلام قــــمرم غـــــــــیــر قمر هیچ مــگو
پیش من جز ســــخن شـمع و شـکر هیچ مـگو
سخن رنج مگــــو جـز ســـــخن گـــــنج مــــگو
ور از این بی‌خبری رنــــج مبـــر هیــــچ مـــــگو
دوش دیــــوانه شــدم عـــشق مرا دید و بگفت
آمـــــدم نعــــره مــــزن جــامه مـــدر هیـچ مگو
گفتــــم ای عشـــق من از چیز دگر مــی‌ترسم
گفــــت آن چــیــز دگـــر نیــست دگـر هیـچ مگو
مـن به گوش تو سخن‌های نهان خــواهم گفت
ســـــر بجنــبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
قمــــــری جــان صفـــتــی در ره دل پــیــدا شـد
در ره دل چـــــه لطیــــف است ســفر هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه‌ست این دل اشارت می‌کرد
که نه اندازه توســت این بــگـــذر هیـــچ مـــگــو
گفتــم این روی فرشته‌ست عجب یا بشر است
گفـــت این غیر فرشـــته‌ســت و بشر هیچ مگو
گـــفتم این چیــــست بگو زیر و زبر خـواهم شد
گفــت مـی‌بــاش چنیــن زیر و زبر هـــیچ مـــگو
ای نــشـسته تو در این خانه ي پـرنقش و خیال
خیــــز از ایـــن خانه برو رخــت ببر هـــیچ مـــگو
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفــت ایـــن هـــست ولی جان پدر هــیچ مــگو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر